Іцхак Скородінскій
А час мінае
А час цікае ў скронь, тлуміць вочы, засціць памяць, перабівае яе аб іншым.
Ды і сяброў маіх шэраг...
Парадзеў.
Амаль усё ўжо там...
Так і я прызабыў, хто з іх хто. Толькі, часам...
Асобы ўсплываюць.
І я тут жа, як бы ўспамінаю, што было і не было.
І разумею, што...
Што?!
Нічога.
І ніколі.
Роетс.бай
(бес палітыкі, пен сіоннае, ме-е-е муары)
На годзік расслабіўся і вось табе, блін, як агент ін, о, крайні нейкі...
Скручаны, зморшчаны, сплюшчаны...
Сквірчыць пра нешта, пузырыцца, гад. З'есці, атруцішся.
Пайшоў!
У смеццевы скрыню яго!
Ого! Павылазілі з-пад канапы, вусамі круцяць, хітончыкамі храбусцяць.
А куснуць, слаба?!
Безумоўна, памятаюць мае, сакрэтны.
Ціурам у тарарам!
Хто ўратуецца, да суседкі, за акіян...
Эх, успомніў, як ціснуў у часе, які сышоў такі з розуму, клапо́у.
Вось!!! Час быў, нас біў. Ух, як я іх, шэльмаў!
ПальцЯмі...
Дзёран няголенай шчочкай тузаецца пад нагамі.
Спыніўся, падскочыў на раз.
Вось табе! Ногі ў гразі ўгразлі...
Забыўся, што я ў Беларусі з пяшчотнай зямлёю яе.
Дурань я, дурань.
У балота такога, хоць бы і ў сне!
Вар'яце доўга я чакаў яго. Вар'яцтвы залочанага натхнення
А як дапоўз да берага ўсіх мар, Раўло пра нешта, да чаго не даставаў.
Як доўгачаканы быў звычайны дзень восеньскі…
А-ах!!!
Дожджык пырснуў і…
Заціх.
Вар’яцка доўга я чакаў яго. Ад лета метай трызнення начны так сушшу паветра пячнога вымарачыў душу.
Думаў усё, не дажыву.
А тут жмуток туману, як апошняя надзея.
І кроплі, хоць і горкія…
У твар.
Так, проста
Неспадзяваны...
Тых, што сустрэў і сустрэч імгненных тых не адзначаў ні ў памяці, ні ў пачуццёвым у жывым...
А проста, пралілася ручаём бязгучным тая прыгажосць.
Іх асобы. Акаем.
Найлепшай по́ўняю , планеты нашай у кружэнні ў сваім.
Паслясластіе страсці
Паслясластіе страсці, кінутай.
У памяці...
Гэта да труны.
Хваробы горш і колькі не праклінай яе, ашчэрыцца і за сэрца,
хваць.
Не забівае, не...
Але і жыцця з ёй няма.
Цела ея, у сне, засцілае вочы.
Ох, каханка!
Голас, пахі,
здаецца, вось, па твары маёй.
Каціцца.
Яе...
Сляза.
І, як быццам, яшчэ рана шэрані, ды аж на вейках.
А пойдзеш ты...
Вось, прадыхалася, атамшччілося, вышчербывшіся, з'явілася, і...
Паплыло перад вачыма. Што магчыма немагчымае.
Тры дурань!
Збянтэжаны? А гета ты.
І гэта мілы, ужо на вейках.
Назаўжды.
У чарапушцы - тамтам
Гады гадскія ціснуць на жаль.
Па твары, слёзы колеру пабегла.
А пройтицца захочаш, суставы рыпяць і пранізваюць косткі сінапсы да пят.
Гады гадские!
Сябры ўжо ўсе там...
І грукоча, да смерці грукоча...
У чарапушцы - тамтам!