Іцхак Скородінскій

Так, проста

Неспадзяваны...

Тых, што сустрэў і сустрэч імгненных тых не адзначаў ні ў памяці, ні ў пачуццёвым у жывым...

А проста, пралілася ручаём бязгучным тая прыгажосць.

Іх асобы. Акаем.

Найлепшай по́ўняю , планеты нашай у кружэнні ў сваім.

Паслясластіе страсці

Паслясластіе страсці, кінутай.

У памяці...

Гэта да труны.

Хваробы горш і колькі не праклінай яе, ашчэрыцца і за сэрца,

хваць.

Не забівае, не...

Але і жыцця з ёй няма.

Цела ея, у сне, засцілае вочы.

Ох, каханка!

Голас, пахі,

здаецца, вось, па твары маёй.

Каціцца.

Яе...

Сляза.

І, як быццам, яшчэ рана шэрані, ды аж на вейках.

А пойдзеш ты...

Вось, прадыхалася, атамшччілося, вышчербывшіся, з'явілася, і...

Паплыло перад вачыма. Што магчыма немагчымае.

Тры дурань!

Збянтэжаны? А гета ты.

І гэта мілы, ужо на вейках.

Назаўжды.

У чарапушцы - тамтам

Гады гадскія ціснуць на жаль.

Па твары, слёзы колеру пабегла.

А пройтицца захочаш, суставы рыпяць і пранізваюць косткі сінапсы да пят.

Гады гадские!

Сябры ўжо ўсе там...

І грукоча, да смерці грукоча...

У чарапушцы - тамтам!